چه خواهد شد؟

با نگاهی به جریاناتی که اخیراً در کشور روی داده؛ موج دستگیری ها، کشتار مردم بی گناه در تظاهرات مسالمت جویانه پس از انتخابات و شکنجه، تجاوز و آزار و اذیت افرادی که در زندان ها گرفتار شده اند؛ باز هم به این سؤال برمی خوریم که ادامه این روند به کجا خواهد انجامید؟

رسیدن به یک پاسخ روشن و واقعگرایانه، نیازمند صبر و بردباری است؛ ولی با این حال شاید بشود حدس هایی در این باره زد. در حقیقت سناریوهایی که می شود در ذهن مجسم کرد؛ شاید این ها باشند:

وضعیت اول: بدترین حالت ممکن

نظام تبلیغاتی موفق شود که سیاهی را بر همه جا حاکم کند. دروغ ها و نیرنگ ها بر حقیقت چیره شوند و مردم آرام آرام از مواضع خود عقب بنشینند. ترس و دروغ و فریبکاری، موفق شود جامعه را وادار کند که دست از شعارهایش بردارد و مشغول زندگی عادی خودش شود. در این حال، نفرت و خشم و انزجار فروخورده در نسل جوان و همه کسانی که در این روزها ضربات روحی و جسمی خورده اند؛ تا سالیان دراز و شاید تا آخر عمر با آن ها خواهد بود. سرخوردگی، یأس، نفرت، موج جدید و گسترده مهاجرت از کشور (که آثار آن از هم اکنون پیداست)؛ انزوا و طرد حکومت در همه جنبه های زندگی، افسردگی وعدم نشاط، بی دینی و گرایش به فساد، و بسیاری دیگر، از اثرات این رویداد خواهند بود. اما با توجه به اهمیت این ماجرا، اثرات آن، بسیار گسترده تر و پیچیده تر از آن خواهد بود که کسی به سادگی بتواند آن را بررسی و تحلیل کند. با این همه اما، به نظر می رسد بزرگترین قربانی این ماجرا، همان دینی باشد که اینان، با نام آن، به مردم ظلم می کنند.

وضعیت دوم: آینده خشونت بار

ادامه این روند، ممکن است به خشم و عصیانگری جامعه بخصوص جوانان دامن بزند. این موضوع می تواند همزمان با دستگیری چند شخصیت اصلاح طلب روی بدهد. در این حال، کنترل کردن مردم به سادگی امکان پذیر نخواهد بود. اگر کنترل کار از دست برود؛ شرایط به سمتی خواهد رفت که خشونت بر صبر و بردباری مردم چیره خواهد شد و آنان نیز دست به اقدامات متقابل خواهند زد. در چنین اوضاعی، کسانی که بیشترین ستمگری و ایجاد نفرت را در جامعه مرتکب شده اند؛ از اولین قربانیان خواهند بود. کسانی مثل سعید مرتضوی، حسین شریعتمداری، حسین طائب، احمدی مقدم، رادان، محمد تقی مصباح، محمد یزدی، احمد جنتی، احمد خاتمی، عزیز جعفری، محسنی اژه ای و بعضی دیگر از شخصیت های طرفدار رهبری، به قتل خواهند رسید. در مقابل، برخی از تندروهای جناح مقابل (بخصوص لباس شخصی ها) در یک اقدام مقابله به مثل، ممکن است دست به ترور و کشتن برخی از شخصیت های اصلاح طلب بزنند. این رفتار به معنی پایان یافتن آرامش در جامعه خواهد بود؛ چرا که منجر به واکنشی بزرگ و غیرقابل کنترل در تمامی ارکان جامعه خواهد شد. گروه هایی از مردم به سلاح دست پیدا خواهند کرد و دست به اقدامات تلافی جویانه خواهند زد. در پی چنین رویدادی، سپاه در حمایت از رهبری، بلافاصله دست به کودتا خواهد زد و خیابان های تهران پس از سی سال، بار دیگر شاهد حضور تانک ها و زره پوش ها خواهد بود. مردم در نهان و در بین خود، هر کسی را که طرفدار رژیم و یا عامل آن تشخیص بدهند؛ بی رحمانه خواهند کشت. جنگ به خیابان ها کشیده خواهد شد و نیروهای رژیم نیز با توجه به برتری نظامی خود، در خیابان دست به کشتار مردمی خواهند زد؛ که دیگر قادر به تحمل شرایط موجود نیستند. در این میان، هزاران نفر از دو طرف کشته خواهند شد. تمامی این اقدامات (که شاید فقط در ظرف یک یا دو هفته به وقوع بپیوندد)؛ مردمی، خودجوش و بدون یک رهبری مشخص خواهد بود. صدا و سیما، در اولین فرصت ممکن، به تصرف مردم درخواهد آمد. ارتش که تا کنون بی طرفی خود را در این جریانات نشان داده؛ ممکن است به مردم بپیوندد. در نتیجه این ماجراها و در نهایت، رژیم سقوط خواهد کرد. در صورتی که ارتش به مردم نپیوندد؛ ممکن است نیروهای خارجی به صورت ارسال اسلحه، به کمک مردم بیایند. رژیمی که پس از این شرایط بر روی کار بیاید؛ آنقدر از دین و دین ورزی دور خواهد بود که شاید تا چند دهه بعد هم کسی قادر به برپا کردن آشکار حدود و شرایع دینی نباشد.

وضعیت سوم: بهترین حالت ممکن

روند امور به گونه ای باشد که به تغییر رهبری منجر شود و کسانی معتدل تر، عاقل تر و صالح تر بر سر کار آیند. در این حال، دولتی مردمی و خردمند بر سر کار خواهد آمد و همگان، روزهای تلخ و دردناک کنونی را به فراموشی خواهند سپرد.